"اگر دوست دارید قبیله ماسایی و مردم آن را از نزدیک ببینید، پیشنهاد می‌کنیم با تور گروهی کنیا سلام سفر همراه شوید"
تاریخچه و اصالت قبیله ماسایی

طبق تاریخچه شفاهی و گفتاری قبیله ماسایی، این قبیله در اصل در شمال غربی کنیا، اطراف دریاچه تورکانا در دره نیل زندگی می‌کردند. آن‌ها سپس، در قرن ۱۵ میلادی به سمت جنوب مهاجرت کردند و تا قرن ۱۷ و ۱۸ بخش بزرگی از مرکز تانزانیا تا شمال کنیا را به تصرف خود در آوردند. قلمرو ماسایی در اواسط قرن نوزدهم به بزرگ‌ترین وسعت خود رسید و تقریبا تمام دره بزرگ ریفت و سرزمین‌های مجاور آن، از کوه مارسابیت در شمال تا دودوما در جنوب را در بر می‌گرفت. در این زمان ماسایی‌ها برای پرورش گاوهای خود تا شرق و ساحل تانگا در تانگانیکا (سرزمین اصلی تانزانیای کنونی) نیز می‌رفتند.

اما با آغاز یک عهدنامه در سال ۱۹۰۴ و به‌دنبال آن عهدنامه دیگری در سال ۱۹۱۱، زمین‌های ماسایی در کنیا تا ۶۰ درصد کاهش یافت؛ چرا که اروپاییان این زمین‌ها را به تصرف خود درآوردند و متعاقبا، قبایل ماسایی‌ را به مناطقی که اکنون زندگی می‌کنند، محدود کردند. ماسایی‌ ها در دهه ۱۹۴۰، از زمین‌های حاصلخیز بین کوه مرو و کوه کلیمانجارو و بیشتر ارتفاعات حاصلخیز نزدیک نگورونگورو خارج شدند و زمین‌های آن‌ها، برای ایجاد ذخایر حیات وحش و پارک‌های ملی، از آن‌ها گرفته شد. قبیله ماسایی در برابر اصرار دولت‌های تانزانیا و کنیا برای داشتن یک سبک زندگی مدرن مقاومت کرده‌اند. آن‌ها خواستار چرای دام‌های خود در بسیاری از پارک‌های ملی هر دو کشور شده‌اند.

جنگجویان ماهر ماسایی نیز در گذشته در استفاده از سپرها و نیزه‌ها برتری داشتند؛ به‌ویژه در پرتاب چماق‌هایی که اورینکا (Orinka) نام داشت. جنگجویان ماسایی به این معروف بودند که می‌توانستند اورینکا را با دقت خاصی در فاصله ۱۰۰ متری پرتاب کنند.

قبیله ماسایی که از لحاظ تاریخی مردمی کوچ نشین بوده‌اند، برای ساختن خانه‌های غیر معمول و جالب خود به مواد در دسترس و بومی متکی بوده و هستند. این خانه‌ها کرال نام دارند که به‌صورت دایره‌ای ساخته می‌شوند. حصار دور کرال‌ها نیز از خارهای اقاقیا ساخته شده است تا از حمله شیرها به گله جلوگیری کند. جالب است بدانید که این خانه‌ها توسط زنان ماسایی ساخته می‌شوند و وظیفه مردها، حصار کردن دور کرال‌ها است. این خانه‌ها، گرد و به شکل نان هستند و از گل، چوب، علف، سرگین گاو و ادرار گاو ساخته می‌شوند.
 

اقتصاد ماسایی ها

منبع اصلی درآمد قبایل ماسایی ، نگهداری از دام هایی مانند گاو، بز و گوسفند است. این حیوانات منبع اصلی غذایی قبیله ماسایی نیز به شمار می‌روند؛ به‌طوری که یکی از غذاهای مخصوص آن‌ها، نوشیدن خون تازه گاو است که با بریدن یکی از رگ‌ های کوچک گردن گاو و جمع کردن خون در یک کاسه به دست می‌آید!

علاوه بر آن، دام‌ها به‌عنوان یک ابزار اجتماعی نیز در قبیله ماسایی ها عمل می‌کنند و در معاملات کالا‌به‌کالا نیز نقش دارند. در واقع، مردم ماسایی دام‌های خود را با سایر دام‌ها، به‌صورت پول نقدی یا محصولات دامی مانند شیر و غیره معامله می‌کنند. حتی در میان قبایل ماسایی و سایر گروه‌های قومی در آفریقا،‌ تعداد فرزندان و گاوها، تعیین‌کننده میزان ثروت مردان است. مردی که گاوهای فراوان، اما فرزندان کمی داشته باشد، فقیر شمرده می‌شود و برعکس.

بد نیست با این باور عجیب هم آشنا شوید که براساس یک اسطوره ماسایی، خدا تمام گاو‌های روی زمین را برای آن‌ها آفریده و اگر در هر جای کره زمین گاوی وجود دارد، متعلق به قبیله ماسایی‌ است! 

لباس قبیله ماسایی ها

لباس ماسایی ها با توجه به جنسیت، سن و محل سکونت افراد، تغییرات کوچیکی باهم دارند . در قدیم رنگ این لباس ها قرمز بوده ، با پوست حیوانات ، پشم بز و گوسفند بافته می شده و با دانه‌‌های گیاهی به رنگ قرمز در می‌آمده . در دهه ۱۹۶۰ میلادی این پارچه‌ها با الیاف مصنوعی با طرح‌های چهارخانه جایگزین شد.

تا به این لحظه مردان ماسایی، پارچه‌ای به نام شوکا (Shúkà) به دور خود می‌پیچند که از جمله سوغات کنیا به شمار می‌رود. شوکا اغلب به رنگ‌های قرمز، سبز، آبی و یا مشکی است. مردان جوان نیز تا چند ماه پس از ختنه، لباس سیاه می‌پوشند.

زنان ماسایی هم همیشه خود را با انواع جواهرات و مهره‌ها می‌آرایند. سوراخ کردن گوش و کشیدن لاله گوش نیز بخشی از ظاهر مردم ماسایی است. جالب است بدانید که هم مردان و هم زنان ماسایی روی لاله گوش خود، حلقه‌های فلزی آویزان می‌کنند.